Oudejaarsdag 2021.
Ik sta bij de keurslager en ben aan het wachten. Het is niet echt druk en mijn blik richt zich op een ouder echtpaar. Mijn inschatting is ergens tussen de 75 en 80.
Uit hun gedrag maak ik op dat het de eerste keer is dat ze deze slagerij bezoeken.
Ze zijn druk in gesprek met elkaar en wijzen met gebaren naar de vitrine. Ik zie dat zij een in elkaar gevouwen A4-tje pakt en opent. Wat ik zie roert me. Met letters van wel twee centimeter groot, staat in een keurig handschrift, het boodschappenlijstje beschreven. Zoals dat vroeger werd geleerd.
Met zijn 2-en lezen ze met hun vinger het lijstje van boven naar onder. Ondertussen wijzend naar de vitrine. Bij één zin stokt het en kijken ze verbaasd naar de
uitgestalde vleeswaren en vlees. Nee, blijkt uit hun uitwisseling van blikken. Dat ene lag er niet.
Hij neemt het initiatief en loopt, ietwat moeilijk stappend, langs de uitstalling en bekijkt alles op zijn gemak. Rustig aan. Langzaam komt hij terug, vragend
aangekeken door zijn partner.
Hij haalt zijn schouders op en pakt een smartphone uit zijn jaszak. Zonder aarzelen kiest de oudere man een nummer vanaf het scherm. Samen bespreken ze met de persoon aan de andere kant van de
lijn: “Wat nu”?
Mogelijkheden worden doorgegeven als resultaat van zijn onderzoek, de verkenningstocht. Variaties worden objecten van hun vingerwijzen. En ja, de keuze valt op biefstuk. Het mobieltje gaat terug in de jas. Zij herpakt het briefje in één hand en samen wachten ze tot hun nummer aan de beurt is. Ondertussen houden ze elkaar gezellig vast, hand in hand en zij met haar andere hand om zijn arm. In alle rust blijven ze wachten.
Ze stralen uit dat ze alles onder controle hebben, nemen hun tijd. Dit wordt voor hun een Oud & Nieuw bij de kinderen. En zij doen de boodschappen met een virtuele verbinding.
