Reflectie
Zaterdagmorgen, een korte route door Gaasterland naar het Friese Laaxum, het kleinste vissershaventje aan de vroegere Zuiderzee. Aangemeerd één boot, de HL 6, als restant van een roemrijk verleden. De visser is tevens eigenaar van een vis-snackkar en verkoopt zijn vangst aan passanten, vaak toeristen. Op zijn boot zie ik hem bezig met fuikgevangen vis en met woorden groet ik hem. Zijn getaand gezicht kijkt stug omhoog en hij steekt zijn natte hand op als antwoord.
Ik loop naar de waterkant en ga zitten op het droge gedeelte van een bankje. Uitkijkend over het water zie ik de gescheurde bewolking. Aan de overkant van het water zou Enkhuizen en de bocht naar Andijk zichtbaar moeten zijn. Nevels in de verte ontnemen die mogelijkheid. Tussen de wolkenflarden door doet de zon pogingen het water te bereiken.
Het resultaat is dat het oppervlak verschillende delen door de lage zon beschenen water laat zien. De golfslag is klein, vertoont weerkaatsingen van het licht. Dicht bij de kant zijn het grote vlakken en hoe verder weg, des te kleiner worden de plekjes met schitteringen. Steeds dichter bij elkaar, groeiend naar een stille kakafonie. Het lichtend pad loopt door richting horizon. Aan weerszijden van het pad gaat het blikveld in de verte ongemerkt, niet zichtbaar over in lucht, de hemel.
Waar de schittering het einder nadert ontstaat een massaal briljant gebeuren. Het lijkt een aaneenschakeling van kristallen die het licht weerspiegelen en op mij toe spetteren. Het trekt en houdt mijn aandacht stevig vast en ik raak vervuld met emoties. Een boodschap? Een inzicht? Ik herinner ineens mijn broer die vier jaar geleden bij zijn heengaan licht zag, veel licht. Hij verlangde ernaar. Ik kijk, neem waar en zie zonder oordeel het pad met een duidelijke overschakeling, een grens. Alleen zichtbaar voor hen die kunnen kijken en hier blijven.
Terug van de horizon naar de walkant voor mij hoor ik de golven klotsen tegen de basaltblokken van de havenbescherming, de dijk. De zachte, ietwat zwoele wind ruist door het riet, het hoge gras. Boven mij een formatie gakkwebbelende ganzen, die hun weg vinden naar een foerageplek.
Het nu is volop aanwezig en ik voel me leeg, zonder gedachten die bezit nemen. Zij vliegen met de ganzen mee. Ik weet mijn plek en ben nederig, nietig in het geheel om mij heen. En vooral ook dankbaar voor deze bijzondere plek, die leven heet en in mij reflecteert. Een meditatief moment, inspirerend zelfs. Auto’s die stoppen, de visser die verkoopt. In de lucht het vliegverkeer, hoorbaar en zichtbaar. Vogelgeluiden en de wind. Het voelt goed. Ik ben.
