Vorige week was ik op een crematieplechtigheid van een 90-jarige. Verschillende sprekers hebben hem vanuit diverse optieken beschreven. Treffend vond ik de speech van een leeftijdgenoot, die al
50 jaar zijn vriend was geweest. Geduldig, zorgvuldig verpakte hij zijn woorden in een prachtverhaal. Naast de oprecht gemeende beschrijving trof mij zijn slotzin: “Pieter, vriend, we zullen je
gedenken”.
Heel veel van dit soort bijeenkomsten heb ik bij mogen wonen. Van familieleden dichtbij, van veraf. Van vrienden, collega’s en anderen. Vaak hoorde ik de woorden “we zullen je missen” of woorden
van dergelijke strekking.
Natuurlijk ontstaat er een leegte door de fysieke afwezigheid. Natuurlijk is het wennen dat je geen ‘goedemorgen’, ‘hoe gaat het?’ of ‘slaap lekker lief’ meer te horen krijgt van degene die niet meer in leven is. En de tijd zal je doen herinneren dat het leven doorgaat. Ook zonder die ene.
Daarom zou ik een lans willen breken voor het gebruik van woorden als “we gaan je gedenken” in plaats van ‘we gaan je missen’ of ‘ik mis je, soms nog steeds’.
Missen is de leegte.
Gedenken is de herinnering aan de volheid van iemands leven.
Missen is vasthouden.
Gedenken is het in vertrouwen los kunnen laten.
Missen is het voortdurend denken aan het fysieke, zichtbare lichaam.
Gedenken is het herinneren van goede momenten met diegene. Het lachen, het plezier of ook het verdriet dat samen is gedeeld.
Missen is pijn.
Gedenken is waarde toedichten aan iemands levende aanwezigheid als persoon, ook na het heengaan.
Missen is naar binnen gericht.
Gedenken gaat naar buiten, is houden van.
Zomaar een paar voorbeelden dat ‘gedenken’ een rijker, een beter voelende en levendige herinnering is aan hem of haar. Daar kun je mee vooruit. Het leven, jouw leven met die afwezige ander, vervolmaken. Ook na de dood. Leven is liefde.
